Το δίλημμα του Κορνήλιου Καστοριάδη (ενόψει της επετείου γέννησής του), βάλθηκε να στριμώξει τη σκέψη μου τις τελευταίες μέρες. Είπα λοιπόν, να προσπαθήσω να το λύσω, υπό το φως των αστεριών και των σύννεφων της Κύπρου, που τόσο μου αρέσουν, με τη μυρωδιά ενός έκνομου (κατά τους γιατρούς μου) τσιγάρου και ακούγοντας ανατολίτικες μουσικές.
Το δίλημμα λέει ‘’ ελευθερία ή ησυχία ‘’?
Γοητεύτηκα, από μία συνέντευξη (την τελευταία του) του Ν. Καζαντζάκη, στην οποία ανέφερε, πως κάθε λαός ήρθε στη γη για ένα σκοπό. Οι Έλληνες, λέει, ήρθαν για να μετατρέπουν τη σκλαβιά σε ελευθερία. Για να ‘μετατρέπουν’. Ο εξακολουθητικός χαρακτήρας αυτός του ρήματος -¨σήματος κατατεθέντος¨ , μου έδωσε ελπίδα.
Ξαφνικά, θυμούμαι, τον ηλιοπότη άνδρα, που αποτέλεσε ένα από τα πρώτα μου πρότυπα , να λέει πως ¨ την Ελλάδα αν την αποσυνθέσεις , τα τρία τελευταία συστατικά της που θα απομείνουν, είναι ένα αμπέλι, ένα καΐκι και μια ελιά, τα ίδια συστατικά χρειάζεσαι για να την ξαναφτιάξεις¨.
Οι σκέψεις αυτές, στη μπερδεμένη (ειδησεογραφική) πραγματικότητα, που τις φέρνει σε αντίθεση πλήρη, σύγχυσαν ακόμη περισσότερο το νου μου, που είχε βαλθεί να απαντήσει στο δίλημμα τούτο.
Διατάσσω τους παρείσακτους ελπιδοπατέρες να εξαφανιστούν από την ατελειοφάγο σκέψη μου μήπως και αντιμετωπίσω την πρόκληση ρεαλιστικά, αλλά όσο και αν προσπάθησα δεν κατάφερα ούτε καν να θέλω να προσπαθήσω με τόσους αριθμούς γύρω μου. Συμπέρανα πως η τόση περιπλοκότητα μας έκανε να απομακρυνθούμε αρκετά απ την ουσία και να αναζητούμε λύσεις σε προγράμματα οικονομικά, πετώντας εκτός τον άνθρωπο- πολίτη. Ποιος είναι αυτός που είπε πως ένας οργανισμός ή ένα κράτος ή ένα πολιτικό μόρφωμα οποιουδήποτε τύπου και μορφής, πρέπει να αναζητά την ευτυχία των πολιτών που εξυπηρετεί, στην οικονομική τους ευημερία. Ήμαρτον!!
Πόσο ανόητοι με ελλειμματική παιδεία γίναμε, για να τρώμε την όποια πολιτική ανοησία (βλπτ. χρυσή αυγή κ.α.), πιστεύοντας πως θα δικαιώσει την αγανάκτησή μας, την ψυχή μας . Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ως έθνος, ως Έλληνες, τι στο καλό θέλουμε επιτέλους για να είμαστε ευτυχισμένοι, το κοινωνικοπολιτικοοικονομικό προσδοκώμενο, πιο επιστημονικά.
Αν (σεβόμενος την πεμπτουσία της δημοκρατίας πλειοψηφία) θέλουμε πολιτικάντηδες διακινητές πλαστών ιδεών εξουσιομανείς να προσκυνάμε, καλώς (άλλωστε δεν απέκλεισα ποτέ, το ενδεχόμενο η Ελλάδα να είναι, η ¨ανατολίτισσα γκόμενα¨ που γουστάρει την αδικία, στο σώμα (λαός) και την ψυχή της (ιστορία) επειδή έτσι λέει ο Θεός –DNA της ή κρύβει χορεύοντας σε δυτικά τραπέζια, πίσω από το αραχνοΰφαντο μαντήλι της τα σάπια δόντια της – πραγματικότητά της ,πιστεύοντας πως αιωνίως, θα σαγηνεύει με το γοητευτικό θαλασσόχρωμο βλέμμα της, που σε λίγο δε θα της ανήκει κιόλας ).
Επίσης, αν σε κάτι μπορώ να αμφισβητήσω το με πόνους και αγώνες κατακτηθέν πολίτευμα της δημοκρατίας, είναι στο ότι η ελευθερία που το γεννά δεν είναι προνόμιο της πλειοψηφίας έστω, αλλά όλου του κόσμου. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν, η μειοψηφία έστω, της χώρας που για οποιονδήποτε λόγο διαφωνεί με το χρήμα και την οικονομία εν γένει ως σκοπό ζωής, να πεθαίνει από καταθλίψεις και αυτοκτονίες.
Έμαθα να παραδέχομαι και η δική μου παιδεία θέλει να ταυτίζω τους πολιτικούς οι οποίοι ενδιαφέρονται να κερδίζουν ευτυχισμένους και όχι αγανακτισμένους, πλήρεις και όχι κενούς, μορφωμένους διεκδικητές και όχι ημιμαθείς άβουλους, ΠΟΛΙΤΕΣ κρατών και όχι μετόχους πολυεθνικών.
Συγνώμη για τη γλώσσα και τους άνωθεν λυρισμούς , μα έτσι βγαίνουν απ την ψυχή μου. Δ θα μιλάω αλλιώς, επειδή ορισμένοι λένε ¨μίλα απλά , τη γλώσσα του απλού λαού¨, απαντώ σ αυτούς, πως ο λαός ούτε απλός είναι, ούτε απλά οφείλει να σκέφτεται και να καταλαβαίνει όταν του μιλούν, γι αυτόν , τα δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις του, το παρόν και το μέλλον του.
Μήπως η ΕΕ, λοιπόν, είναι ανώριμη ακόμη να κάνει πολιτικές, διότι το άψυχο τούτο μόρφωμα δε γεννήθηκε να περιφρουρεί ψυχές πολιτών, αλλά συμφέροντα κυρίως οικονομικά. Ένα άψυχο μόρφωμα διεθνούς οργανισμού είναι , που ανεπιφύλακτα το εμπιστευόμαστε ως επαΐων, λες και πέρασε από εξετάσεις κοινωνικής συνείδησης και ήρθε να μας κάνει χαρούμενους. Ναι, σύμφωνοι, λάθος φάγαμε ό,τι μας έδιναν ( δε θα πω δολίως) τόσα χρόνια, αλλά κανείς δεν προειδοποίησε πως τα αντίποινα θα είναι ο θάνατος ψυχικός ή σωματικός. Πρόβλημα παιδείας κι αυτό, μάθαμε να τρώμε από τα έτοιμα και τώρα θα μάθουμε με τον πλέον απάνθρωπο τρόπο πως κάναμε λάθος. ΟΧΙ!!! Αυτή η τακτική αρμόζει σε βαρβάρους, όχι σε σύγχρονους ανθρωπιστές που θέλουν και υγιείς περιφερισμούς και ενιαίες διοικήσεις. Μονάρχες σύγχρονοι είναι, που με το έτσι θέλω καταργούν αυτονομία, ιδιαιτερότητες, δικαιώματα με σκοπό, ενοποίηση, κοινή συνείδηση και υποχρεώσεις αντίστοιχα . Αδοκίμαστα όλα.
Πειραματόζωο, λοιπόν, εγώ τουλάχιστον, επιλέγω να μην κάνω την ψυχή μου, για δήθεν προσωπικότητες που βλέπουν μακριά. Προτιμώ να την κάνω για έρωτες, για λάθη, για επιλογές μου. Αν καταθλίβομαι θα καταθλίβομαι επειδή ΕΓΩ το επιλέγω, αν τιμωρούμαι θα αυτοτιμωρούμαι. Έτσι θα είμαι πραγματικά ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ και όχι πια ήσυχος ωχαδερφιστής, αλλά ανήσυχος αναζητητής της αλήθειας μου, μέσα απ την παιδεία , τη δική μου και των παιδιών ΜΑΣ. Χωρίς να αναγκάζομαι να στηρίζω την ευτυχία μου, στη δυστυχία σου. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.
